Είναι η προσφιλέστερη μέθοδος του ανθρώπου που αισθάνεται και είναι ανεπαρκής να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα ν'αρχίσει να "κραυγάζει", να βγάζει άναρθρες κραυγές κυρίως αν απέναντί του είναι ο τηλεοπτικός φακός,που του δίνει την ευκαιρία να αποδείξει την ανεπάρκειά του.
Δε νομίζω ότι έχουμε ανάγκη από ευφυολογήματα και εξυπνακισμούς αλλά από ανθρώπους που έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους και με πραγματική σεμνότητα και ταπεινότηα είναι αποφασισμένοι να εργαστούν για να βγούμε επιτέλους από το τέλμα που ζούμε σήμερα.
Και πάντως επιτέλους πρέπει να σιωπήσουν όλοι εκείνοι που επιμένουν πως δεν έχουμε μνήμη και κρίση.
Και μνήμη έχουμε και κρίση για να αναζητήσουμε τη ρίζα του κακού σ'όλους εκείνους που επιμένουν να ζουν από την πολιτική τους μετριότητα,μιας και, όπως πιστεύουν, επιπλέουν σε μια κοινωνία μετρίων αξιώσεων!
Επομένως τίποτα δεν πρόκειται ν'αλλάξει αν η διαφωνία των πολιτκών περιορίζεται στον ορίζοντα του καλύτερου διαχειριστή της κρίσης!
Όλα όμως θ'αλλάξουν,αν επιτέλους τους καλέσουμε για να συγκρίνουμε προγραμματικό λόγο και στελέχη.
Τότε οι κραυγές θα είναι πραγματικά άχρηστες,τα ιδεολογήματα μετέωρα και η ουσιαστική ανανέωση επιτακτική ανάγκη.
Τότε πιθανώς τα δάση θα πάψουν να καίγονται,το κράτος θα εκσυγχρονιστεί,ο πολιτικός θα είναι πραγματικός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος και ο πολίτης θα αισθάνεται περισσότερο σίγουρος για το μέλλον του.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment