Μήπως πρέπει να εφεύρουμε νέες κοινωνικές δομές για να αντιμετωπίσουμε την κρίση διαχείρισης του περιβάλλοντος;

Αναρωτιέμαι τι πρέπει να γίνει για να μην είμαστε αναγκασμένοι να διαχειριζόμαστε ακοκαϊδια και να "παίζουμε"με τις τιμές των επικίνδυνων ρύπων της ατμόσφαιρας στις μεγαλουπόλεις.
Ν'αλλάξουμε τρόπο ζωής ή να αναζητήσουμε άλλες δομές κοινωνικής οργάνωσης,που θα μας επιτρέψουν επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα;
Το σίγουρο πάντως είναι ότι με τις υπάρχουσες δομές του οργανωμένου κράτους δε γίνεται τίποτα.
Επομένως πρέπει άμεσα να υιθετήσουμε νέες κοινωνικές δομές,που καταρχήν θα έχουν το χαρακτήρα του αυταναγκασμού,ώστε ο εθελοντισμός π.χ.να μην είναι πλέον δικαίωμα αλλά υποχρέωση έναντι του μέλλοντός μας.
Δεν έχει πλέον νόημα να χρησιμοποιούμε πολιτικά άλλοθι για να μεταθέτουμε τη λύση τέτοιας έκτασης προβλημάτων.
Η πρόταση είναι συγκεκριμένη:Νέες μορφές κοινωνικής οργάνωσης που θα μας μετατρέψουν από άβουλους παρατηρητές σε δυναμικούς λύτες των καθημερινών προβλημάτων του δοκιμαζόμενου περιβάλλοντος.

Όταν οι κραυγές δηλώνουν την έλλειψη προγραμματικού λόγου.

Είναι η προσφιλέστερη μέθοδος του ανθρώπου που αισθάνεται και είναι ανεπαρκής να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα ν'αρχίσει να "κραυγάζει", να βγάζει άναρθρες κραυγές κυρίως αν απέναντί του είναι ο τηλεοπτικός φακός,που του δίνει την ευκαιρία να αποδείξει την ανεπάρκειά του.

Δε νομίζω ότι έχουμε ανάγκη από ευφυολογήματα και εξυπνακισμούς αλλά από ανθρώπους που έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους και με πραγματική σεμνότητα και ταπεινότηα είναι αποφασισμένοι να εργαστούν για να βγούμε επιτέλους από το τέλμα που ζούμε σήμερα.

Και πάντως επιτέλους πρέπει να σιωπήσουν όλοι εκείνοι που επιμένουν πως δεν έχουμε μνήμη και κρίση.

Και μνήμη έχουμε και κρίση για να αναζητήσουμε τη ρίζα του κακού σ'όλους εκείνους που επιμένουν να ζουν από την πολιτική τους μετριότητα,μιας και, όπως πιστεύουν, επιπλέουν σε μια κοινωνία μετρίων αξιώσεων!

Επομένως τίποτα δεν πρόκειται ν'αλλάξει αν η διαφωνία των πολιτκών περιορίζεται στον ορίζοντα του καλύτερου διαχειριστή της κρίσης!

Όλα όμως θ'αλλάξουν,αν επιτέλους τους καλέσουμε για να συγκρίνουμε προγραμματικό λόγο και στελέχη.

Τότε οι κραυγές θα είναι πραγματικά άχρηστες,τα ιδεολογήματα μετέωρα και η ουσιαστική ανανέωση επιτακτική ανάγκη.

Τότε πιθανώς τα δάση θα πάψουν να καίγονται,το κράτος θα εκσυγχρονιστεί,ο πολιτικός θα είναι πραγματικός υπηρέτης του δημοσίου συμφέροντος και ο πολίτης θα αισθάνεται περισσότερο σίγουρος για το μέλλον του.

Όχι λόγια,αλλά δράσεις για το περιβάλλον.

Πέρα από μια εκδήλωση διαμαρτυρίας των υποψιασμένων ότι τα καμένα της Πάρνηθας μπορεί να μείνουν για πάντα καμένα,οφείλουμε επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ξαναδούμε τον τρόπο ζωής που κληρονομήσαμε.

Την απίστευτη καθημερινότητά μας,τις απατηλές ανέσεις που μας προσφέρει η ζωή στην πόλη,τις αμέτρητες ώρες που είμαστε "φυλακισμένοι" στα αυτοκίνητα,τη δύσπνοια από τους αμέτρητους ρύπους της ατμόσφαιρας κτλ.

Πρέπει ν'αλλάξει η καθημερινότητά μας με μικρές αλλά αποφασιστικές δράσεις, που οφείλουμε να διεκδικήσουμε.

Π.χ.αρνούμαι να πιστέψω πως οι Δήμοι που δε συμβάλλουν στην ανακύκλωση των απορριμάτων των δημοτών τους,(όπως ο Δήμος Γλυφάδας)δαπανούν χιλιάδες ευρώ για πολιτιστικές εκδηλώσεις!

"Των οικιών ημών εμπιπραμένων ,υμείς άδετε.."(Ενώ τα σπίτια μας καίγονται,εσείς τραγουδάτε...στην κυριολεξία!)

Κάδους ανακύκλωσης,κύριε Δήμαρχε,και όχι καλοκαιρινές εκδηλώσεις!

Είναι τουλάχιστον ακατανόητο να απαιτείται ποσοστιαία πράσινο στις πόλεις για τη φυσική απορύπανση και να περιμένουμε από τον ουρανό να παρέμβει ο Θεός και ν΄αλλάξει τα μυαλά όσων έχουν συμφέροντα να τσιμεντοποιούν και το ελάχιστο χώμα που έχει απομείνει!

Δε ζητούμε πλέον,αλλά απαιτούμε!

Αρκεί να ξέρουμε τι απαιτούμε ακριβώς και με ποιο σχέδιο δράσης θα το επιτύχουμε!

Γιατί έχουμε,ως κοινωνία των πολιτών,τη δύναμη ν'αλλάξουμε τη ζωή μας.

Τώρα.Όχι Αύριο.

Michael

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη φύση και την έκταση του προβλήματος που εξετάσαμε.

Λίγα χρόνια(την εποχή του απόλυτου εφησυχασμού) πριν διαπίστωνα:"Στην αυριανή κοινωνία της πληροφορίας ποιος θα μπορεί να ελέγξει αποτελεσματικά αυτά που θεωρούνται δώρα της βιοτεχνολογίας και που είναι στην πράξη αναίρεση του πολιτισμού,όπως τον γνωρίσαμε μέχι σήμερα;"(Μιχαήλ Κοκκινάρη,Ο μύθος μιας συμφιλιωμένης κοινωνίας σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό της ή η νάγκη για νέα ουτοπία(δοκίμιο),Αθήνα 1999)
Τα πολιτικά κόμματα;
Μάλλον απίθανο.Η πολιτική εξουσία αδυνατεί εξ'αντικειμένου να ελέγξει την αδιαφανή δράση των εφαρμογών των τεχνο-επιστημών(τεχνολογία και επιστήμη)στην κοινωνία.
Η πληροφορική,τα δίκτυα,τα ΜΜΕ,οι διαπλοκές όλων αυτώνμε εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας,οι εκπεφρασμένες ή υποδηλούμενες απειλές από την εφαρμογή της μοριακής βιολογίας για το ίδιο το μέλλον του ανθρώπου,είναι μερικά μόνο από τα πεδία,στα οποία αδυνατεί να ασκήσει το ρυθμιστικό της ρόλο η πολιτική εξουσία και τα κόμματα.
Η επιστημονική κοινότητα;
Σήμερα,υπό τις παρούσες συνθήκες ανταγωνισμού και εξαγοράς συνειδήσεων;
Η δικαιοσύνη;
Ενδεχομένως,αν γνωρίζει τη φύση και την έκταση του προβλήματος.
Αν δεν μπορούμε δηλαδή να αντιμετωπίσουμε πολιτικά το ζήτημα,τουλάχιστον ας το οριοθετήσουμε νομικά.
Η κοινωνία και οι οργανισμοί της;
Ναι,αλλά χρειάζεται γνώση και ενημέρωση.

Είναι προφανές λοιπόν ότι δε δικαιούμεθα να μείνουμε στις διαπιστώσεις,στο βαθμό που αυτές γίνονται κατανοητές,αλλά να μπούμε τουλάχιστον σε λογικές διαλόγου,ζητώντας επιτακτικά απαντήσεις σε θέματα που έχουν να κάνουν με το ανθρώπινο γονιδίωμα.
Γι'αυτό ακριβώς άνοιξα αυτό το παράθυρο διαλόγου σε θέματα βιοτεχνολογίας και βιοηθικής
με στόχο να επαγρυπνούμε στις απαρχές του καινούργιου κόσμου της Βιοτεχνολογίας.

Michael

"Είναι"και "γίγνεσθαι"...Η έκταση του προβλήματος.Συνέχεια.

Σήμερα ορισμένοι έχουν την αναίδεια να επιλέγουν το φύλο του παιδιού που θα γεννήσουν,επειδή θα μείνουν μ'ένα παιδί.

Αύριο θα καταγράφουν τις προτιμήσεις τους για τα φυσικά και πνευματικά χαρακτηριστικά του παιδού τους!

Είναι θέμα μελλοντικής ταυτοποίησηςτων γονιδίων που ελέγχουν τη μνήμη,την παρατηρητικότητα και τις άλλες παραμέτρους της ευφυίας.Όσο για τα σωματομετρικά μεγέθη είναι θέμα γενετικής μηχανικής και αντικατάστασης των γονιδίων του υπάρχοντος γενετικού υλικού με άλλο...άλλων διαστάσεων!

Δεν υπερβάλλουμε.

Αντίθετα περιγράφουμε την απαρχή μιας απίστευτης σκληρότητας,που θα τη δούμε να εκφράζεται στον αιώνα της Βιοτεχνολογίας που διανύουμε.

Μέτρο αυτής της σκληρότητας είναι οι αγωγές για "αδικαιολόγητη γέννηση".

Αγωγές δηλαδή των γονιών του παιδιού που ασθενεί από εκείνο το νόσημα,που θα μπορούσαν να είχαν προβλέψει οι γιατροί στο λεγόμενο προγεννητικό έλεγχο.

Ενώπιον δικαστηρίων εκκρεμεί αγωγή γονέων κατά του γιατρού που δε διαπίστωσε ότι το έμβρυο έπασχε από φωκομελία κατά τον προγεννητικό έλεγχο.Έλειπε δηλαδή το χέρι του παιδιού από τον καρπό και κάτω και επομένως ... δε θα έπρεπε να γεννηθεί!

Θα μπορούσαμε να φέρουμε εκατοντάδες παραδείγματα για να καταγράψουμε τους φόβους μας.

Θα μπορούσαμε ακόμη να αποδείξουμε ότι σήμερα εφαρμόζονται σε χιλιάδες παιδιά τροποποιητικές "θεραπευτικές" αγωγές στο όνομα της αγοράς και των απαιτήσεών της,όπως η χορήγηση ανθρώπινης αυξητικής ορμόνης επειδή το κοντό ανάστημα θεωρήθηκε γενετική ασθένεια!

Εμείς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι"η συνειδητή τροποποίηση του ανθρώπινου γονιδιώματος είναι η μεγαλύτερη "ύβρις" του ανθρώπου έναντι της ηθικής που υπάρχει βαθιά ριζωμένη στον ανθρώπινο πολιτισμό,αλλά και έναντι της φυσικής εξέλιξης των ειδών,που επέτρεψε στον άνθρωπο να υπάρχει μέχρι σήμερα!"(Μιχ.Κοκκινάρη,ένθ.αν.σελ.134).

Στην επόμενη ανάρτηση θα εξετάσουμε τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη φύση και την έκταση του προβλήματος.

Michael.Bio

www.newyorkliteraryagency.com/TheTherapist.html

"Είναι"και "γίγνεσθαι"...Η έκταση του προβλήματος(συνέχεια)

Εδώ βέβαια ο μη ειδικός πρέπει να γνωρίζει ότι στα βιοτεχνολογικά εργαστήρια δημιουργούνται(;) "χιμαιρικά και διαγονιδιακά" είδη που παραβιάζουν των όρια των ειδών,ενσωματώνοντας π.χ.ζωικά γονίδια σε γενετικό υλικό φυτών,με την τεχνική του ανασυνδυασμένου DNA.
Το 1986,για παράδειγμα,πήραν το γονίδιο που ευθύνεται που ευθύνεται για την εκπομπή φωτός σε μια πυγολαμπίδα και το ενέθεσαν στο γενετικό κώδικα ενός φυτού καπνού.
Τα φύλλα του καπνού έλαμψαν!
έτσι το φυσικό περιβάλλον και τα είδη που το αποτελούν,λογίζονται πλέον ως υλικά για ανασχεδιασμό κατά το δοκούν!
και το πέρασμα στο ανθρώπινο γενετικό υλικό είναι και δυνατό,αλλά και θεμιτό πλέον,όταν ούτως ή άλλως έχουμε αποδεχθεί σιωπηλά την αναδημιουργία της φύσης!
Εδώ το πρόσχημα είναι η υγεία του ανθρώπου και η απαλλαγή τους είδους από τους γενετικά ανάπηρους.
Βαρύτατα κληρονομικά νοσήματα ανχνεύονται πρώιμα στο αμνιακό υγρό ή την τροφοβλάστη και οι γονείς "προφυλάσσονται"από τη γέννηση ενός πάσχοντος παιδιού.
Νοσήματα όπως το σύνδρομο Ντάουν,η Μεσογειακή αναιμία,η οικογενής αμαυρωτική ιδιωτεία,η μυική δυστροφία Ντουσέν,η οικογενής σπληνική αναιμία,η ασθένεια του Χάντιγκτον,η ασθένεια του πολυκυστικού νεφρού και άλλα πολύ σημαντικά νοσήματα ελέγχονται με τη μέθοδο αυτή και θέτουν ευθέως το θέμα της άμεσης διακοπής της κύησης.
Ενώ η νεώτερη μέθοδος της προεμφυτευτικής γενετικής σάρωσης με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης ανιχνεύει σε πολλά γονιμοποιημένα ωάρια την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης γενετικής ατέλειας,π.χ.κυστική ίνωση,και επιλέγει να εμφυτεύσει στη μήτρα της μητέρας τα υγιή έμβρυα.
Θέλετε να χειροκροτήσουμε την πρόοδο της βιοτεχνολογίας;
Γιατί όχι;
Τι θα λέγατε όμως όταν η προεμφυτευτική γενετική σάρωση είναι το πρόσχημα για την οργανωμένη παρέμβαση στο γενετικό υλικό του ανθρώπου για συγκεκριμένους σκοπούς;
Στις επόμενες αναρτήσεις θα προχωρήσουμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα...

"Είναι"και "γίγνεσθαι"...Η έκταση του προβλήματος.

Η αναδημιουργία της ζωής στο εργαστήριο δεν είναι ένα απλό γεγονός με ενδεχόμενες συνέπειες,που εξαρτώνται τελικά από την προαίρεση του ερευνητή αλλά μια συσσωρευμένη απειλή για την ανθρωπότητα,όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.
Και φυσικά δεν εννοούμε μόνο τις όποιες ανθρωπολογικές ιδιότητες,αλλά κυρίως τη δραματική κατάρρευση των αρχών που στηρίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό(βλ.και Μιχαήλ Κοκκινάρη,Τα στίγματα του Κάιν,εκδ."Νικόδημος",σελ.17).
Αν μάλιστα διευρύνουμε τον προβληματισμό μας στους ζώντες οργανισμούς συνολικά,τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο.
Αναπρογραμματίζουμε τους γενετικούς κώδικες των ζώντων οργανισμών για να εξυπηρετήσουμε τις πολιτιστικές και οικονομικές ανάγκες και επιθυμίες μας.
Αναλαμβάνουμε το ρίσκο μιας δεύτερης Γένεσης,αυτή τη φορά μιας τεχνητής Γένεσης,που υπόκειται στις επιταγές της αποτελεσματικότητας και της παραγωγικότητας.
Με άλλα λόγια ξαναδημιουργούμε τον κόσμο για τις ανάγκες της αγοράς.
Στην εσχατολογία της θρησκείας ο κόσμος αναγεννάται.Γίνεται κατοικητήριο του Θεού.
Στην εσχατολογία της αγοράς ο κόσμος τεμαχίζεται και πωλείται χάρη χάρη του κέρδους.

"Είναι και "γίγνεσθαι"...Το πρόβλημα(συνέχεια)

Αλλά αυτό δε φαίνεται να είναι το ουσιαστικό πρόβλημα.
Σήμερα υπάρχει ένα σημαντικός κλάδος γενετικής,η αναπτυξιακή γενετική,που ενώ αναγνωρίζει ότι τα γονίδια κωδικοποιούν σημαντικές πληροφορίες για την ανάπτυξη,δέχεται ότι αυτά από μόνα τους δεν μπορούν να καθορίσουν ή να ελέγξουν την ανάπτυξη.
Ο κυτταροβιολόγος δρ Στιούαρτ Νιούμαν,του Ιατρικού Κολεγίου της Ν.Υόρκης επισημαίνει:"Το περιβάλλον του γονιδιώματος δεν περιλαμβάνει μόνο εξωτερικά ελέγξιμους συντελεστές,όπως η θερμοκρασία και η διατροφή,αλλά και αναρίθμητες πρωτεϊνες που προέρχονται από τη μητέρα και οι οποίες βρίσκονται στο ωοκύτταρο κατά τη στιγμή της γονιμοποίησης.Αυτές οι πρωτεϊνες
επηρεάζουν τη δραστηριότητα του γονιδίου,μέσω των μεταβολών στις ποσότητές τους και τη χωρική κατανομή τους μέσα στο ωάριο και μπορούν να προκαλέσουν την ανάπτυξη με μοναδικά διαφορετικούς τρόπους,ακόμη και δύο μονωγενών διδύμων.(Newman,Stuart A.,Genetic Engineering as Metaphisics and Meance,Science and Nature,τομ.9/10,1989,σελ.118)
Εδώ λοιπόν σχολιάζουμε!
Δεν αναζητούμε προθέσεις και ανέπαρκειες του συντάκτη.Είναι ένα απλό και μάλλον αθώο παράδειγμα για να εισαγάγω τον αναγνώστη στις άπειρες δυνατότητες που παρέχει το εργαστήριο στη χιμαιρική ανάμειξη(όσο και αν ο όρος είναι αδόκιμος-και κακώς απαντώ)του ανθρώπινου γενετικού υλικού.
Ωστόσο σήμερα που έχει χαρτογραφηθεί το ανθρώπινο γονιδίωμα και τεχνικά τουλάχιστον μπορούμε να κάνουμε λόγο για πρωτεϊνες ή πρωτεϊνη που ελέγχονται από τα γονίδια και καθορίζουν το φαινότυπο του ανθρώπου είναι εύλογο να ελπίζουμε βάσιμα ότι σύντομα(σε μερικά ίσως χρόνια) θα ανασχεδιάσουμε το γενετικό υλικό του ανθρώπου,θα εξαλείψουμε όχι μόνο τις γενετικές ασθένειες αλλά και θα βελτιώσουμε το ανθρώπινο είδος αναδημιουργώντας επιτέλους τον "τέλειο" άνθρωπο.
και για να εξαλείψουμε οριστικά τη φθορά και συνεπώς το θάνατο,θα καταφύγουμε σε δύο απόλυτα εφικτές μεθόδους:
Με αδιαφοροποίητα βλαστικά κύτταρα θα δημιουργήσουμε ανταλλακτικά οργάνων,ενώμε την κλωνοποίηση θα επιτύχουμε την αθανασία του πρωτοτύπου,που έτσι κι αλλιώς θα έχει προέλθει από γεντικό ανασχεδιασμό!
Αυτό το πρόβλημα επιχείρησα να παρουσιάσω(λες και διέπραξα μέγα λάθος ή εξυπηρετώ κι εγώ άδηλη σκοπιμότητα...ή αλλιώς είμαι βαλτός!).
Και τα όσα ανέφερα προηγουμένως δεν έχουν καμία δόση υπερβολής.
Αποτελούν μέρος της απόπειρας επανασχεδιασμού της ζωής,χρηματοδοτούνται από χιλιάδες εταιρείες βιοτεχνολογικής έρευνας,που αγωνιούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της αγοράς που διαμορφώνεται τον 21ο αιώνα.
Καταναλωτές αυτού του νέουπροϊόντος είναι όσοι θα είχαν λόγο να γνωρίζουν το γονιδίωμα αυτών που απασχολούνται στην επιχείρησή τους,όσων ασφαλίζονται στις εταιρείες τους,όσων εντέλει πρέπει να έχουν ειδικά προσόνται και προδιαγραφές μακροβίωσης,για να αναλάβουν π.χ.διευθυντικές θέσεις.
Ο Τζέρεμι Ρίφκιν σημειώνει χαρακτηριστικά:"Έτσι οι έννοιες της κοινωνικότητας και της ισότητας πιθανώς θα μετασχηματιστούν.Η αξιοκρατία θα έδινε τη θέση της στη γενετικοκρατία,με αποτέλεσμα άτομα,εθνοτικές ομάδες και φυλές να κατηγοριοποιούνται σε μεγάλο βαθμό,να τυποποιούνται μέσω του γονοτύπου τους,ανοίγοντας το δρόμο για την εμφάνιση ενός συστήματος αποτελούμενου από άτυπες βιολογικές κάστες σε διάφορες χώρες του κόσμου"(Τζέρεμι Ρίφκιν,ο αιώνας της Βιοτεχνολογίας,Εκδόσεις Λιβάνη,Αθήνα 1988,σελ.33)

Αν επομένως δικαιούμαι να σκέπτομαι και να ομιλώ (χωρίς να μου καταλογίζονται προθέσεις)τουλάχιστον στην επόμενη ανάρτηση θα μου επιτρέψετε να παραθέσω την έκταση του προβλήματος με παραδείγματα και να αποδείξω την ανεπάρκεια των καλοπροαίρετων ή αφελών που συνεχίζουν να πιστεύουν στις αγαθές προθέσεις της επιστημονικής κοινότητας