Από τη Δευτέρα 9 Ιουλίου αρχίζει ο πραγματικός πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση συνεργασίας τριών κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Από μια άποψη είναι ένα θετικό δεδομένο,μάλλον καινούργιο για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.
Ωστόσο διατηρώ πολλές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα αυτής της κυβέρνησης, επειδή επιχειρεί να μάς βγάλει από την κρίση με την ίδια συνταγή,που χωθήκαμε σ'αυτήν.
Οι Τράπεζες,η ανακεφαλαίωσή τους,το νομισματοπιστωτικό σύστημα,η αναδιάρθρωση του Δημοσίου...τα ίδια και τα ίδια χωρίς να διαφαίνεται κάτι διαφορετικό στον ορίζοντα.
Οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας,οι αυτοκτονίες,η ανεργία,η εξαθλίωση θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν με απελπισία το λαό και η κυβέρνηση θα παλεύει για τα ίδια και τα ίδια.
Από την άλλη,η οπισθοδρόμηση σε κοινωνικοοικονομικά μοντέλα του προηγούμενου αιώνα,σήμερα δεν είναι μόνο αδιέξοδη λύση αλλά και άκρως επικίνδυνη,επειδή διαθέτουμε με βούλα ενεργειακά αποθέματα,που θα πρέπει να τα διαχειριστούμε διαθέτοντας ισχυρές συμμαχίες και συνεργασίες.
Άρα το πρώτο συμπέρασμα,λίγο πριν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η σημερινή κυβέρνηση,είναι η αίσθηση πως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό είναι ανεπαρκές για να ανταποκριθεί σε μια ριζική και καινοτομική αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα για να αναγεννηθεί.
Και ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας,ο αξιότιμος κύριος Στουρνάρας,μετά την ομιλία του στη Βουλή,με έπεισε πλήρως για την αίσθηση αυτής της ανεπάρκειας,που την επικαλέστηκα προηγουμένως.
